ترم اول دکتری داره تموم میشه .

طبق معمول درس ها و تحقیقات تلنبار شده .

اونم برای کسی مثل من که ...

هم امید هست برای انجام عقب موندگی ها هم یه خستگی قدیمی که باعث میشه یه کم شل بشم

دلم میخواست کسی بود که میدونستم هر وقت از درس خسته میشم میتونم برم سراغش . باهاش حرف بزنم . تو چشاش زل بزنم

ولی نیست

دنیای مجازی هم دیگه مثل قدیم صفایی نداره

باهاش قهر کردم

ولی وقتی فعال بودم باز خودش خوب بود

اگرچه کافی نبود

دلم میخواست کسی بود

دلم میخواست اون کس تو بودی

پس چرا هرچی میگذره کاری میکنی که به این نتیجه برسم که انتظارتو کشیدن اشتباهه؟

نمیشه مثل قبل ترا معصوم بمونی ؟

میدونی چند وقته بهت نامه ننوشتم؟ چرا؟

خستگی؟

نا امیدی؟

نه

علت اصلیش اینه که مردّدم . بیشتر از همیشه .

لیاقت منو داری ؟