سلام

قسمت این بود که یه وبلاگ شهریوری داشته باشم.

شهریور که هوا خوبه و به نظر میرسه همه چی جوره غیر از یه دل آروم . یه دل آروم که با چشمای نگرانش به قدم های پاییز که آروم آروم داره نزدیک میشه، زل نزنه.

شهریور که آدم با خودش میگه یعنی میشه تو چند روز باقی مونده از سرخوشی تابستون یه اتفاق بیفته که چهار فصل سال بهار بشه؟

میشه دیگه هیچ وقت پاییز نیاد؟

میشه...؟

چقدر عجیبه فضای مجازی. یه فضای اشتراکی و عمومی که خصوصی ترین حرفاتو میتونی بزنی فقط به شرطی که اسمتو پنهان کنی.

فقط به شرطی که بتونی بعدا انکارش کنی .

مثل نامه های بی نام و نشان من به مخاطبی بی نام و نشان .

این وبلاگ برای خونده شدن نیست . برای دیده شدن نیست .

این وبلاگ صرفا چاه عمیق دل منه که چیزایی که میخوام به هیچکس نگم رو اینجا بگم ...

فقط همین